(Azra'nın Anlatımından devam)
Son günlerde uykularım darmadağın. Gözlerimi kapatsam bile karanlığın içinden çıkan bir çift bakış beliriyor zihnimde.
Beni izliyor… kim olduğunu bilmiyorum, ama varlığını iliklerime kadar hissediyorum.
Sabah dersine geç kalmamak için koşar adım üniversiteye gidiyordum. Kalabalığın arasında yürürken omuzlarıma görünmez bir ağırlık çökmüştü sanki. Gözlerim istemsizce etrafa kayıyordu. Kalabalığın içinde bile yalnızdım.
Bir kez olsun aklıma şu ihtimal geldi: "Ya gerçekten hayal görüyorsam? Belki de kendi korkularımı büyütüyorum."
Ama tam o anda, arkamda siyah camlı bir araba süzüldü. Yavaş, çok yavaş ilerledi. Kalbim çarpıyordu. Başımı çevirmeye cesaret edemedim. Sanki bakarsam göz göze geleceğiz ve artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacak.
Ders boyunca elim titriyordu. Arkadaşlarım fark etti, "İyi misin?" diye sordular. "Sadece yorgunum." dedim. Oysa gerçek bambaşkaydı: İçimde sürekli tetikte duran bir korku vardı.
Kütüphane merdivenlerinde kitap ararken yine o his… Arkamdan yaklaşan adımlar. Döndüm. Kimse yoktu. Sadece birkaç öğrenci fısıldaşarak yanımdan geçti. Ama ben biliyordum. Biri gölgelerdeydi.
Eve döndüğümde annem telefon açtı. Sesimi duymak istemiş. "İyiyim" dedim ona da. Ama sesim çıkarken bile boğazım düğümlendi. İçimde anlatamadığım bir sır taşıyordum. Ona söylesem bile inanmazdı. Kim inanır ki görünmeyen bir gölgenin seni takip ettiğine?
O gece masamda oturdum. Defterime saçma sapan cümleler karaladım. Aslında yazmak değildi amacım, sadece korkumu kâğıda dökmekti. Kalemimden şu cümle çıktı:
"Beni izleyen kimse, nefesim kadar yakın ama elim kadar uzak."
Kalemi elimden attım.
Pencereden dışarı baktım. Sokak lambasının altında yine o araba vardı. Farları kapalıydı, motoru sessiz. Ama oradaydı.
Damarlarımdan buz gibi bir korku geçti. Perdeleri hızla kapattım, kalbimi bastırmak istercesine göğsüme dokundum.
Artık eminim. Hayal görmüyorum.
Beni izleyen biri var.
Ve ben, her geçen gün bu görünmez fırtınanın içine daha çok çekiliyorum.
---