Napakuyom ng kamao ang pinuno nila at tuluyang sinunog ang mga naghihingalong synthesis sa sobrang galit nito. Sa dami nila kanina sa loob ng silid-pagpupulong ay anim na lang silang natira.
Earl's POV
By the time na pumasok ang teacher namin. Parang mga bubuyog na lumilipad papalayo ang ingay sa loob ng silid.
I wonder kung bakit some of the students has a lot to say sa mga kaibigan nila tuwing nagkikita–parang hindi nauubusan ng sasabihin pero pagdating sa recitations, oral exam, and reporting ay sarado ang bibig; parang napipi. Umupo ang kararating lang na guro bago magsimulang magcheck ng attendance.
Pagkatapos ng Attendance ay tumayo ito dala ang class record papunta sa likod na bahagi na silid.
"Nows the time for your class recitation," wika ni Mrs. Annie C. Balitaan– the teacher for prose and poetry na subject every tuesday night, 7:00-8:00.
With that cue ay agad na pumunta sa harapan si Alexa na katabi ko lamang. She recites the poem na pina-memorized sa amin.
"The Daffodils written by William Wordsworth," panimula nito. I'm amazed how she expresses every word, it's like she really understand what the poet felt ng isinusulat nito. Maging ako ay damang-dama ang ipinahihiwatig ng tula sa tuwing bibigkasin nito ang bawat kataga.
Ipinikot ko ang aking matang hindi natatakpan ng puting tela. Gusto kong malaman kung anong totoong nararamdaman nito. Pagbuklat ko.....
Purple. One of the color sa tuwing gagamitin ko ang ability na meron ang mga mata ko. Purple aura is equal to the feeling of anxiety and agitation caused by the presence of nearness of danger, being pressured, and etc. I believe na she used what she really felt sa umpisa pa lang, and because she's a genius, she manipulated her emotion. Good job m'lady.
I stand on my feet ng matapos si Alexa since ako ang second sitter, next to her. Hindi alphabetical ang process ng recitation, by seat.
"I wander," umpisa ko. I really don't know how to express this poem.
"I wandered lonely as a cloud. That floats on high o'er vales and hills, when all at once.... I saw a crowd, a host of golden daffodils, beside the lake, beneath the trees, fluttering and dancing in the breeze."
The night class ended with a jocund(means joyful) performance of the last sitter. Halos sumakit ang tiyan ng mga kaklase ko kakatawa. Knowing the last sitter, dinadaan lahat sa biro. Nagsimulang magsilabasan ang mga kaklase ko, ang ilan ay halatang inaantok na.
Alexa said a goodbye on me bago nagmamadaling lumabas ng classroom dahil paniguradong nasa labas na naman ang Kuya nitong laging bugnutin. Ayaw na ayaw nitong nakikita akong kasama si Alexa.
Bago lumabas ng silid. I always does kung anong ginagawa ko bago umuwi, check my place kung may naiwan pa ba ako o may basurang nagkalat na alam kong hindi naman akin. Nang makita ang isang yellow paper na crumpled ay yumuko ako para pulutin ito sa ilalim ng lamesa.
"Earl," agad akong napatayo ng biglang binangggit ang pangalan ko. Mabuti na lamang at hindi ako nauntog sa table.
"Yes Ma'am?" tanong ko kay Ma'am. Baka may iuutos. Pansin ko naman na nagtataka ang ekspresyon ni Mrs. Balitaan na kanina'y may kinakalikot sa laptop.
"Pardon Mr. Layson?" ako naman ngayon ang nagtataka. Eh? diba tinawag niya ako. Posible namang hindi siya since kaming dalawa na lang ang naiiwan dito.
"T-tinawag niyo po ba ako?" kinakabahang tanong ko dahil ayokong paniwalaan ang mga teoryang lumalabas sa isip ko.
"Wag mo kong t-tinatakot ng ganyan Earl ha," pagbabanta nito sa akin. Nanginginig ang boses nito nang magsalita. I roam around my head pero tanging kami na lang talaga ang natitira.
Kung hindi si Ma'am, Sino?. Don't tell me minumulto ako! o baka nababaliw na ako sa sobrang boring ng buhay ko!
Naglalakad ako sa pasilyo ng eskwelahan, napa-iling ako ng ilang beses ng maalala ang senaryo kanina. Halos matalisod si Ma'am kanina nang lumabas sa silid dahil sa takot, muntikan pa ngang maiwan ang sling bag nito mabuti na lamang at naipaalala ko sa kaniya.
Napatago ako sa madilim na parte nang makita ang babaeng hindi magkamayaw sa pagtakbo. Mabilis itong dumaan sa pinagtataguan ko. I almost freeze on my feet nang makita ang dahilan ng pagiging dumsel in distress ng babae. Hindi ako pwedeng magkamali. That is an Infernal Shadow ayon na rin sa tawag ng aking lolo dito.
Kinuha ko ang silvery in color na bell. My lolo's gift when I turned eleven eight years ago. Pinatunog ko ito bago pa makagawa ng hindi maganda ang infernal shadow sa babaeng nadapa at hindi na magawang makatayo dahil sa takot.
to be continue.....