Akşam yemeği masası yine gergindi. Bu sefer kavganın konusu, Turan'ın evlilik planlarının tamamen suya düşmesiydi.
Turan: (Bağırarak) "Benim hiçbir zaman bir geleceğim olmayacak! Ben bu evde mahkumum!"
Alişan: (Öfkeyle) "Sadece sen mi? Ben bu eve ömrümü verdim! Sen neyden bahsediyorsun?"
Ferkan sessizdi. Ama bu sefer bir fark vardı. Sandığın enerjisiyle, babasının öfkesinin ardındaki pişmanlığı ve Turan'ın çaresizliğinin arkasındaki sevdiği kadını kaybetme korkusunu hissetti. Sakince ayağa kalktı.
Ferkan: "Oturun lütfen. Hepimiz aynı gemideyiz. Baba, sen onlara bir gelecek veremedin diye kendini suçluyorsun, değil mi? Turan, sen de sevdiğin kızı kaybedeceğin için bu kadar öfkelisin. Bu kavga, aslında birbirinize olan sevginizden kaynaklanıyor."
Masadaki herkes şaşkınlıkla sustu. Ferkan'ın sesi, odadaki tüm gerginliği alıp götürmüştü. Bir anda odada, daha önce hiç hissetmedikleri bir huzur dalgası yayıldı.
Alişan: "Sen..." dedi şaşkınlıkla. "Sen ne yaptın?"
Ferkan: "Sadece, birbirimizin sözlerinin ardındaki acıyı görmenizi sağladım."
Ferkan'ın bu ilk başarısı, ona sadece bir yetenek değil, aynı zamanda bu dünyaya ait olduğuna dair bir inanç vermişti.
Anladım. Ferkan, gücünü artık sadece aile içinde değil, çok daha geniş bir alanda kullanmaya karar verecek. Onun hikayesi, kişisel bir dönüşümden, küresel bir misyona doğru evrilecek.