"Biz başardık… Hoşçakalın."
Yılların acısı, gözyaşları ve sessiz çığlıkların ardından artık bir sona gelmişlerdi. Karşılarında sadece karanlık değil, bir zamanlar pes ettikleri anlar, yıkıldıkları günler ve hayatın onlara attığı tüm engeller vardı. Ama işte duruyorlardı: ayakta, birbirlerine sarılmış, dimdik…
Ada ve Yaren, gözlerinde yorgun ama kararlı bir ışıkla birbirlerine baktılar. Artık korku yoktu, sadece güven, sevgi ve birlikte atlatmanın verdiği tarifsiz bir huzur vardı.
Birbirlerine fısıldadılar:
"Biz başardık…"
Kelimeler, yılların yükünü bir anda hafifletti. Her yarayı, her çırpınışı, her düşüşü geride bırakmışlardı. Artık her sabah, kendi ışıklarıyla uyanacak, birlikte gülmeye ve yaşamaya devam edeceklerdi.
Ve en son, ellerini sımsıkı tutarak, sessizce söylediler:
"Hoşçakalın… Ama bu bir veda değil; bu, özgürlük ve umutla başlayan yeni bir hayatın başlangıcı."
Karşılarında, yılların acısı ve karanlığın gölgeleri artık sadece geride kalmış birer izdi. Onlar ise birlikte, dağ gibi güçlü ve hiç olmadığı kadar dimdik duruyorlardı.