Atölyenin nemli havası, dikiş makinelerinin vızıltılarıyla doluydu. Kumaş tozları havada asılı kalmış, güneş ışınları bu toz bulutunu altın sarısı parıltılarla deliyordu. Ferkan, elindeki kalıbı kumaşa yerleştirirken, alnından süzülen teri koluyla sildi. Sevim'in iç çekişi, makine gürültüsünün arasından bile duyulacak kadar derindi. Ferkan başını kaldırdığında, Sevim'in solgun yüzünü gördü. Gözleri kızarmış, dudakları titriyordu. "İyi misin, Sevim?" diye fısıldadı Ferkan. Sevim sadece başını salladı, gözleri dolmaya başlamıştı bile.
Tam o sırada, atölyenin arka tarafındaki yüksek platformdan keskin bir topuk sesi duyuldu. Rüya'nın adımları her zaman böyle yankılanırdı, sert ve uyarıcı. Ferkan'ın tüyleri diken diken oldu. Yavaşça başını çevirdi. Rüya, parlak ve ütülü elbisesiyle, atölyenin kaosu içinde bir heykel gibi duruyordu. Soğuk ve keskin bakışları, tıpkı lazer ışınları gibi her yeri tarıyordu. Gözleri Ferkan'ın üzerinde durduğunda, Ferkan'ın midesine bir yumruk yemiş gibi oldu. Rüya'nın yüzünde en ufak bir duygu belirtisi yoktu, sadece otorite ve hesapçılık vardı. "İşler yavaşladı mı, Ferkan?" Sesi, bir buz kütlesi gibiydi. Ferkan kekeleyerek cevap vermeye çalışırken, Sevim hıçkırarak ağlamaya başladı. Rüya'nın bakışları bu sefer Sevim'in üzerine kaydı. "Ağlamakla işler düzelmez, Sevim. Daha hızlı olmalıyız." Bu sözler, Sevim'i daha da yıktı. Ferkan, iki kadın arasında kalmış, bir yanda sevdiği arkadaşının acısı, diğer yanda acımasız patronun baskısı altında eziliyordu. Atölyenin duvarları sanki üzerine geliyordu. Sanki tüm bu gürültü ve baskı, kalbinin ritmini yavaşlatıyordu. Ferkan, bu atölyenin sadece bir iş yeri değil, aynı zamanda bir hayatta kalma mücadelesi olduğunu bir kez daha anladı. Gözlerini kapadı, bir anlığına her şeyin bitmesini diledi. Ama biliyordu ki, bu sadece bir başlangıçtı.