(Azra'nın Anlatımı)
O gece uyuyamadım. Yatağımda oturuyordum ama kalbim sanki odanın içinde dolaşıyordu. Gölgeler kıpırdanıyor, nefesimle birlikte hareket ediyorlardı. Daha önce hiç böyle olmamıştı.
Dudaklarım hâlâ titriyordu. İçimden yükselen o ses, beni konuşturan o güç susmuyordu. Ne kadar bastırmaya çalışsam da tekrar tekrar fısıldadım:
"Gel…"
Bu defa sessizliğe karışmadı. Çünkü hemen ardından o sessizliğin içinde bir dalgalanma oldu. Perdenin kıpırdayışını duydum. Oda ağırlaştı. İçime yabancı ama tanıdık bir soğukluk doldu. Ve aynı anda, kalbimde tarifsiz bir sıcaklık yayıldı.
Gölgeler duvarlara uzandı. Sanki canlı gibiydiler. Dokunabileceğim kadar yakına geldiler. Parmak uçlarım titreyerek uzandı. Boşlukta asılı kaldı. Gözlerimi kapattım. O an gerçekten hissettim: Bir nefes. Karanlıktan gelen, beni içine çeken bir nefes.
Kalbim onun ritmine uymaya başladı. Benim atışlarım hızlandıkça, odanın içindeki sessizlik de onunla aynı ritimde titriyordu. Sanki gölgelerle aynı kalbi paylaşıyordum.
Korku vardı hâlâ. Ama korkumun içinde başka bir şey büyüyordu: Teslimiyet. İçimde bir kapı aralanmıştı. Ve ben bu kapıdan bakarken artık geri dönmek istemediğimi fark ettim.
Fısıldadım, sesim kendi kulağıma bile yabancıydı:
"Sen… buradasın, değil mi?"
O an karanlık dalgalandı. Hiçbir gölge öyle rastgele kıpırdamaz. Bu, cevaptı. Var olduğunu hissettiren, sessiz ama güçlü bir cevap.
Tüylerim ürperdi, gözlerim doldu. Çünkü artık hayal değildi. İçimdeki ses doğru söylemişti. O gerçekten buradaydı.
Ve ben ilk kez, yalnız olmadığımı kabul ettim.
---