Optimus Prime'ın göğsünden geçen darbe, metal zırhı paramparça etmişti. Çatlağın kenarına düşerken, çevresini saran karanlık titreşti; sanki mekân, onun acısını hissediyordu.
Energon damlaları, yerçekimsiz boşlukta yavaşça süzülürken, her damla bir anıyı yansıtıyordu — Autobotların gülüşleri, Cybertron'un altın günleri… ve savaşın en karanlık anları.
Başta sadece fiziksel bir ağrıydı. Ama birkaç nefes sonra, o ağrının derinliklerinden başka bir şey yükseldi.
Bir ses.
İlk başta boğuk, anlaşılmaz… sonra giderek netleşen, metalik bir yankı:
"Beni bul… beni çıkar…"
Optimus ayağa kalkmaya çalıştı ama dizlerinin altındaki zemin yoktu. Sanki kendi Spark'ının içinde yürüyordu. Etrafında, gökyüzü yerine devasa mekanik çarklar dönüyordu; her dönüş, kalbinin atışıyla aynı ritimdeydi.
Ve her çarkın kenarında, tanıdık yüzler belirdi: Ratchet, Bumblebee, Elita… Ama gözleri boş, yüzleri ifadesizdi.
Bir adım attı. Zemindeki yansımasında kendi yüzünü gördü — ama o, Prime yüzü değildi. Daha karanlık, daha keskin hatlı, gözleri kan gibi kızıl bir maskeydi.
Ses yeniden konuştu:
"Sadece bedenini değil… zihnini de bana vereceksin."
Optimus kılıcını kaldırmak istedi. Ama elinde tuttuğu şey artık kılıç değildi — avuçlarının arasında kendi Spark'ını sıkıyordu. Parlak mavi çekirdek, avuçlarında titriyordu. Onu bırakmak demek, kendini bırakmak demekti.
Ama ses ısrarla fısıldıyordu:
"Beni çıkar… beni çıkar…"
Aniden etrafındaki karanlık çatladı. Çatlakların arasından kızıl ışıklar sızdı. O ışığın içinde dev bir siluet yükseldi; kolları zincirlerle bağlı, ama gözleri özgürdü. Ve o gözler, Optimus'un içine baktığında, tüm galaksi soğudu.
"Artık aynı zincirin halkalarıyız, Prime."
Optimus, dizlerinin üzerine çöktü. Göğsündeki yara parlıyor, sanki içinden o varlığın ışığı sızıyordu.
O an anladı: Bu savaş artık dışarıda değil… kendi zihninin en derininde başlayacaktı.
Ve zihninde düşman kazanırsa, dışarıda kazanmanın hiçbir anlamı olmayacaktı.
--