សុរិយា ហាក់ដូចជាខែលចុងក្រោយដែលការពារជីវិតគេពីមាត់មច្ចុរាជ។ សម្លេងក្រញ៉ាំជើងដែករបស់ បក្សីសសេះ ដែលបុកទង្គិចនឹងយ័ន្តមន្តអាគម បន្លឺឡើងរំពងពេញព្រៃហេមពាន្ត ដូចជាសម្លេងរន្ទះបាញ់ចំកំពូលភ្នំថ្ម។
"ហ៊ឹស! ថាមពលនេះ... តើវាចេញមកពីណា?" សុរិយាខាំធ្មេញសង្កត់កម្លាំង។ គេមានអារម្មណ៍ថាកម្ដៅចេញពីសាក់យ័ន្តលើស្បែក កំពុងឆេះរោលរាលពេញរាងកាយ។ ក្នុងខណៈដែលខែលមន្តអាគមចាប់ផ្ដើមប្រេះស្រាំជាបំណែកពន្លឺតូចៗ សុរិយាបានឃើញសត្វសាហាវនោះហាមាត់ត្រៀមនឹងព្រួសពិសពណ៌ក្រហមឆ្អៅ។
ស្វីស!
រំពេចនោះ ព្រួញពន្លឺពណ៌ខៀវមួយបានហែកកាត់ភាពងងឹតនៃព្រៃអន្តរាល។ វាគឺជាព្រួញមន្តអាគមដែលបញ្ចេញពន្លឺដូចជាផ្កាយដុះកន្ទុយ។ ព្រួញនោះបានបាញ់ចំស្លាបរបស់បក្សីសសេះ រួចផ្ទុះជាពន្លឺពណ៌ខៀវយ៉ាងត្រចះត្រចង់ បង្ខំឱ្យសត្វសាហាវនោះដួលខ្ពោកទៅលើដី។
សុរិយាងើបក្បាលសម្លឹងទៅលើមែកឈើបុរាណមួយ។ នៅទីនោះ មាននារីម្នាក់កំពុងឈរយ៉ាងអង់អាច។ សម្លៀកបំពាក់របស់នាងគឺជាឈុតអ្នកចម្បាំងស្រីខ្មែរបុរាណ ពណ៌បៃតងចាស់ដែលឆ្លាក់ក្បាច់ភ្ញីទេសពណ៌មាសយ៉ាងល្អឯក។ នាងកាន់ធ្នូដែលធ្វើពីឈើទិព្វ ភ្នែករបស់នាងមុតស្រួចដូចជាសត្វខ្លា។
នាងលោតចុះពីលើមែកឈើដែលមានកម្ពស់រាប់សិបម៉ែត្រមកចុះចតនៅមុខសុរិយាយ៉ាងស្រាលស្រទន់ ដូចជាស្លាបបក្សី។
"តើឯងជាមនុស្សមកពីត្រកូលណា ទើបមានយ័ន្តជ័យនៅលើដៃបែបនេះ?" នាងសួរដោយសម្លេងត្រជាក់ ប៉ុន្តែមានអំណាច។
"ខ្ញុំ... ខ្ញុំឈ្មោះសុរិយា។ ខ្ញុំមិនដឹងថាទីនេះជាកន្លែងណាទេ..." សុរិយាតបទាំងងឿងឆ្ងល់។
នារីនោះសម្លឹងមើលយ័ន្តលើដៃសុរិយា រួចងាកទៅមើលសត្វបក្សីសសេះដែលកំពុងព្យាយាមងើបឡើង។ "យើងគ្មានពេលសន្ទនាវែងឆ្ងាយទេ។ សម្រែករបស់វា បានដាស់ហ្វូងសត្វសាហាវផ្សេងទៀតឱ្យភ្ញាក់ឡើងហើយ។"
នាងលូកដៃមកកាន់កដៃរបស់សុរិយា។ ដៃរបស់នាងត្រជាក់តែផ្ដល់អារម្មណ៍សុវត្ថិភាពយ៉ាងចម្លែក។ "តាមយើងមក! បើចង់រស់ ចូររក្សាដង្ហើមឱ្យស្របនឹងថាមពលព្រៃ!"
"ឈប់សិន! តើអ្នកឈ្មោះអ្វី?" សុរិយាសួរទាំងកំពុងរត់តាមនាងយ៉ាងលឿន។
នាងមិនងាកក្រោយទេ តែតបយ៉ាងខ្លី៖ "យើងឈ្មោះ ទេវី ជាអ្នករក្សាតុល្យភាពនៃភពអន្តរាល។ ចូរស្ងៀម... សត្រូវពិតប្រាកដមិនមែនមានតែបក្សីនោះឡើយ!"
ពួកគេទាំងពីរបានរលាយខ្លួនចូលទៅក្នុងអ័ព្ទពណ៌ស្វាយនៃព្រៃហេមពាន្ត បន្សល់ទុកតែសម្រែកសត្វសាហាវដែលលាន់រំពងពីក្រោយខ្នង។
Go