ikinci bir şans

Soğuk ve yağmurlu bir gündü arabanın içine bir sessizlik hakimdi ve bir anda bir ışık belirdi gözümde hızla yaklaşan bir kamyon bize çarpmak üzereydi ve bir anda bir patlama oldu uyandığımda hastanede gözümü açmıştım etrafıma baktığımda benim hakkımda konuşan doktorlar ve hemşireleri gördüm gözlerimi yeniden kapattım ve tekrar açmak istemedim ama bir yandan da dinlemek istiyordum onları ne oldu nasıl oldu ailem nerede bunların cevaplarını öğrenmek istiyordum ama gözlerimi daha zor açıyorken nasıl bunları soracaktım belli bir süre geçtiğini hissettim sanki haftalar yıllar ama oysaki bir kaç saat geçmişti uyandığında tekrardan doktor bana birkaç soru sordu nasıl hissediyorsun buna cevap verecek durumda mıydım ama sadece başımı salladım korku dolan gözlerim onu gayet cevabını vermişti o zamanlar çok küçüktüm ne yaşadığımı az çok hatırlıyorum bu anlattıklarım size 8 yıl önceydi 8 yıl önceki kazada sadece ben sağ kalmıştım akrabalarım anneannem babaannem hepsi beni terk etmişti hepsi benim suçladı ama benim suçum muydu yoksa böyle mi olması gerekiyordu hala ben de bilmiyorum bazen ben de kendimi çok suçluyorum keşke onların yanında ben ölseydim diyordum ama o zamana geri dönemiyorum bunu yaptıklarından çok pişmanım keşke onlarla birlikte gitseydim diyordum şimdi ise bir yetimhanede kalıyorum soğuk yan yana sıralanmış yatakların yanında kalıyordum herkesin birbirinden nefretle baktı bir odada kalıyordum bunları biraz daha düşünmek için yatağıma gittim gözlerimi kapattım uyumaya çalıştım her ne kadar zor olsa sabaha doğruydu birisi beni dürtükleyip duruyordu uyanmamaya çalışıyordum ama uyanmak mecburiyetinde kaldım ince bir sesli hadi uyan seni çağırıyorlar dedi ilk başta anlamamıştım sonra anladım beni almaya gelmişlerdi yeni bir aile vereceklerdi her zamankisi gibi bir ve sonra yeniden kovulacaktım çünkü benden korkuyorlardı ailelerinden birilerinden kaybetmeyi korkuyorlardı o yüzden beni hep geri buraya veriyorlardı yine de gidiyordum gitmek istemesem de ayaklarım beni hep o odaya götürüyordu kapıyı açtım ve onları gördümonların gözünde bir ışık vardı bana öyle bakıyorlardı ki gözlerim onlardan alamadım müdüre hanım otur kızım dedi bana sonra bunlar seni yeni ailen onlarla iyi bir hayat geçirmeni istiyorum demişti mecburi olarak onları gülümsedim ve sarıldım sonra eşyalarımı toparlamak için odaya gittim eşyalarımı valizime koyup odadan çıktım onların yanına gidip vedalaşıp arabaya bindim Yeni bir hayata başlamak için ilk adımımda belki bu sefer olurdu..