ជំពូកទី ៦៖ ការរត់គេចខ្លួន និងគ្រោះថ្នាក់ដែលមើលមិនឃើញ
វត្តមានរបស់ គ្រូវិញ្ញាណ (ឋានៈទី ៣) ដែលមាន ឆពណ្ណរង្សីពណ៌ស្វាយ បានធ្វើឱ្យ ធារក្ស និង សុវណ្ណរី ភ័យស្លន់ស្លោ។ ពួកគេដឹងថា កម្លាំងរបស់ពួកគេនៅឋានៈ អ្នកចម្បាំងវិញ្ញាណ (ឋានៈទី ២) មិនអាចប្រៀបធៀបនឹងគេបានឡើយ។
ការសម្រេចចិត្តរត់គេច
"យើងត្រូវតែរត់ ធារក្ស! ឋានៈទី ៣ គឺជាគម្លាតដ៏ធំមួយ! ឆពណ្ណរង្សីពណ៌ស្វាយ មានន័យថា គេមានជំនាញវិញ្ញាណខ្លាំងក្លាដែលយើងមិនអាចទប់ទល់បាន!"* សុវណ្ណរី និយាយដោយទឹកមុខស្លេកស្លាំង។
ធារក្ស ងក់ក្បាលយល់ព្រម។ គេបានទាញ ធ្នូប្រាជ្ញាបុរាណ ចូលក្នុងខ្លួនវិញ ហើយចាប់ដៃរបស់ សុវណ្ណរី យ៉ាងណែន។
"តោះទៅ! ខ្ញុំនឹងប្រើ ក្បាច់បាញ់ព្រួញផ្គរលាន់ ដើម្បីបង្កើតល្បឿនរបស់យើង!"*
ពួកគេទាំងពីរបានចាប់ផ្តើមរត់យ៉ាងលឿនឆ្លងកាត់ព្រៃឈើក្រាស់។ ធារក្ស បានដាក់ថាមពលវិញ្ញាណទៅលើជើងរបស់គេ ហើយពួកគេបានហោះត្រាច់ឆ្លងកាត់មែកឈើ និងគុម្ពោតព្រៃក្នុងល្បឿនលឿនជាងមុន។
ប៉ុន្តែ គ្រូវិញ្ញាណ មិនមែនជាមនុស្សធម្មតាទេ។ គេមានសមត្ថភាពក្នុងការហោះហើរ និងអាចគ្របដណ្ដប់លើចម្ងាយយ៉ាងឆាប់រហ័ស។
មិនយូរប៉ុន្មាន សុវណ្ណរី បានលាន់មាត់៖ "គេតាមយើងទាន់ហើយ! ថាមពលវិញ្ញាណរបស់គេជិតដល់យើងហើយ!"
ការវាយប្រហារដ៏គួរឱ្យភ័យខ្លាច
ធារក្ស ដឹងថា ពួកគេមិនអាចគេចផុតពីការតាមដានតាមវិធីធម្មតានោះទេ។
"បងស្រី សុវណ្ណរី! អ្នកត្រូវតែការពារខ្លួន! ខ្ញុំនឹងវាយបក!"*
ធារក្ស បានឈប់រត់ភ្លាមៗ ហើយងាកមកក្រោយ។ គេបានហៅ ធ្នូប្រាជ្ញាបុរាណ ចេញមកវិញ ហើយទាញថាមពលវិញ្ញាណទាំងអស់ដែលគេមាន ទៅលើព្រួញតែមួយ។
"ព្រួញអណ្តាតភ្លើង!"
ព្រួញពណ៌ក្រហមឆេះបានហោះចេញទៅកាន់ដើមឈើដែលគេមានអារម្មណ៍ថា គ្រូវិញ្ញាណ នោះកំពុងលាក់ខ្លួន។
ផូស!
ព្រួញនោះបានបុកចំដើមឈើ ហើយបំផ្ទុះវាចេញជា អណ្តាតភ្លើង យ៉ាងខ្លាំងដែលបានធ្វើឲ្យដីញ័ររញ្ជួយ។
គ្រូវិញ្ញាណ នោះបានលេចខ្លួនចេញពីអណ្តាតភ្លើងដោយគ្មានរបួសអ្វីទាំងអស់។ គេជាបុរសចំណាស់ដែលមានមុខមាត់អាប់អួរ ហើយមាន ឆពណ្ណរង្សីពណ៌ស្វាយ ចំនួន ពីរ វិលជុំវិញខ្លួនរបស់គេ!
"ក្មេងប្រុសក្លាហានណាស់! អ្នកមិនទាន់មានឆពណ្ណរង្សីពណ៌ស្វាយផង ហ៊ានវាយប្រហារខ្ញុំ!" បុរសចំណាស់នោះនិយាយដោយសំឡេងត្រជាក់។
បុរសចំណាស់បានលើកដៃឡើង។ ឆពណ្ណរង្សីពណ៌ស្វាយ ដំបូងរបស់គេបានភ្លឺចិញ្ចាច។
"ជំនាញទី ១៖ ច្រវាក់ស្វាយ!"
ច្រវាក់ ដែលធ្វើពី ធាតុវិញ្ញាណពណ៌ស្វាយ ដ៏ភ្លឺចិញ្ចាចបានហោះចេញពីដៃរបស់គេយ៉ាងលឿន សំដៅមកលើ ធារក្ស និង សុវណ្ណរី។ ច្រវាក់នោះបានបង្កកខ្យល់ជុំវិញខ្លួនពួកគេ។
ជម្រើសចុងក្រោយ
ធារក្ស ដឹងថា គេមិនអាចគេចផុតពីច្រវាក់ដ៏ខ្លាំងក្លានោះបានឡើយ។
"បងស្រី សុវណ្ណរី! ដេកចុះ!"*
ធារក្ស បានរុញ សុវណ្ណរី ដេកចុះទៅដី ហើយក្នុងមួយរំពេច គេបានហៅ ពូថៅច្រេះ ចេញមកជាលើកទីពីរ ក្រោមសម្ពាធ!
"ខ្ញុំមិនអាចប្រើកម្លាំងជីវិតម្ដងទៀតបានទេ! តែខ្ញុំក៏មិនអាចឲ្យគេចាប់ខ្ញុំបានដែរ!"
គេបានដាក់ ពូថៅច្រេះ នៅលើដី ហើយប្រមូលថាមពលវិញ្ញាណទាំងអស់របស់គេទៅលើវា—ប៉ុន្តែមិនមែនកម្លាំងជីវិតទេ—គឺជា ថាមពលវិញ្ញាណធាតុភ្លើង ដែលទើបនឹងទទួលបានពីឆពណ្ណរង្សី!
"ផ្ទុះ!"
ពូថៅច្រេះនោះមិនបានកាត់ច្រវាក់ស្វាយនោះទេ ប៉ុន្តែវាបាន ស្រូបយក ថាមពលធាតុភ្លើងរបស់ ធារក្ស ទាំងស្រុង ហើយបាន ផ្ទុះឡើង ដោយសម្លេងគ្រហឹមមួយដែលគ្មានរូបរាង!
ការផ្ទុះនោះមិនមែនជាការវាយប្រហារទេ តែជា ការរំខាន ដ៏ខ្លាំងក្លាមួយដែលបានបំបែក ថាមពលធាតុវិញ្ញាណ នៅជុំវិញពួកគេ។ ច្រវាក់ស្វាយរបស់គ្រូវិញ្ញាណបាន បាត់បង់ការគ្រប់គ្រង មួយវិនាទី!
"ឥឡូវនេះ!"* ធារក្ស ស្រែក។
ពួកគេទាំងពីរបានលោតឡើង ហើយរត់ចូលទៅក្នុងព្រៃឈើដោយមិនងាកក្រោយ។
គ្រូវិញ្ញាណនោះឈរនៅកន្លែងដែលពូថៅច្រេះផ្ទុះឡើង ហើយសម្លឹងមើលទៅទិសដៅដែល ធារក្ស និង សុវណ្ណរី រត់ទៅដោយទឹកមុខងឿងឆ្ងល់ និងខឹងសម្បារ។
"វត្ថុអាថ៌កំបាំងនោះ... វាអាចរំខានដល់ឆពណ្ណរង្សីពណ៌ស្វាយរបស់ខ្ញុំ? ខ្ញុំត្រូវតែចាប់ក្មេងទាំងពីរនេះឱ្យបាន! អាថ៌កំបាំងនៃពូថៅច្រេះ មិនអាចធ្លាក់ទៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃអ្នកដទៃបានឡើយ!" Go