รถตู้โดยสารคันเล็กแล่นเข้ามาจอดที่สถานีขนส่งกลางเมือง เสียงเครื่องยนต์ดับลงพร้อมกับผู้โดยสารที่ทยอยลงจากรถ
ขวัญข้าวสะพายกระเป๋าใบใหญ่ ก้าวลงสู่พื้นถนนที่เงียบสงบกว่าที่เธอคุ้นเคย
เมืองนี้แตกต่างจากกรุงเทพฯ เหลือเกิน — ไม่มีเสียงรถติด ไม่มีผู้คนเร่งรีบ มีเพียงสายลมอุ่นและกลิ่นหอมจาง ๆ ของต้นไม้ที่ปลิวมาแตะปลายจมูก
"ในที่สุด…" เธอพึมพำกับตัวเอง พลางยิ้มออกมาเล็กน้อย เริ่มต้นใหม่จริง ๆ แล้วสินะ
หลังจากเรียกรถสองแถวไปยังบ้านเช่าที่คุณยายมาลีเตรียมไว้ให้ เธอรู้สึกหิวขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นเวลาบนข้อมือเกือบเที่ยงตรง พอเดินผ่านถนนสายเล็ก ๆ ก็สะดุดตากับป้ายไม้เรียบง่ายที่เขียนว่า "บ้านนที คาเฟ่"
ประตูไม้กระจกบานเลื่อนถูกผลักออก เสียงกระดิ่งเหนือประตูดัง กริ๊งงง
บรรยากาศภายในร้านเต็มไปด้วยความอบอุ่น เฟอร์นิเจอร์ไม้เรียงราย เสียงเพลงแจ๊สเบา ๆ คลออยู่
หลังเคาน์เตอร์บาร์ มีชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง สวมผ้ากันเปื้อนสีน้ำตาลเข้ม เขาเงยหน้าขึ้นมามองอย่างสงบ แววตาคมแต่ไม่แข็งกระด้าง
"ยินดีต้อนรับครับ" เขาพูดสั้น ๆ น้ำเสียงนุ่มแต่เย็นขรึมเล็กน้อย
ขวัญข้าวยิ้มเก้อ ๆ "เอ่อ… มีเมนูแนะนำไหมคะ พอดีเพิ่งมาครั้งแรก"
เขามองนิ่งชั่วครู่ ก่อนตอบเรียบ ๆ "ลองลาเต้ร้อนดูก็ได้ครับ ถ้าชอบหวานบอกได้"
ไม่นานนัก แก้วกาแฟร้อนถูกวางลงตรงหน้า กลิ่นหอมอบอวลไปทั่ว ขวัญข้าวยกขึ้นจิบช้า ๆ ความขมอ่อน ๆ ตัดกับฟองนมละมุน ทำให้เธอเผลอยิ้มออกมา
"อร่อยจังค่ะ" เธอพูดด้วยแววตาเป็นประกาย
"ขอบคุณครับ" เขาตอบสั้นเหมือนเดิม แต่สายตาเธอสังเกตได้ว่ามุมปากเขาเหมือนจะแอบยกขึ้นนิดหนึ่ง
ขวัญข้าวหยิบหนังสือเล่มเล็กจากกระเป๋ามาเปิดอ่าน พลางนั่งจิบกาแฟทีละน้อย บรรยากาศในร้านทำให้เธอรู้สึกสงบใจอย่างบอกไม่ถูก
ก่อนกลับ เธอหันไปยิ้มให้เขาอีกครั้ง "คงได้แวะมาบ่อย ๆ นะคะ"
เขาพยักหน้าเล็กน้อย ไม่ได้ตอบ แต่แววตาดูอ่อนลงกว่าตอนแรก
เมื่อประตูปิดลง เสียงกระดิ่งดังอีกครั้ง
นทีเงยหน้ามองเก้าอี้ที่เธอนั่งอยู่ พลันเผลอถอนหายใจเบา ๆ ทั้งที่ไม่รู้ตัว ผู้หญิงคนนี้… ดูไม่เหมือนใครเลย
ตอนที่ 2 : ร้านกาแฟกับผู้มาเยือนประจำ
เช้าวันถัดมา เมืองเล็กยังคงเงียบสงบ แสงแดดอ่อนส่องลอดผ่านผ้าม่านสีขาวในห้องเช่าของขวัญข้าว เธอตื่นขึ้นด้วยความสดชื่นอย่างที่ไม่ได้สัมผัสมานานนับปี
หลังจัดการตัวเองเสร็จ เธอเดินเล่นไปตามถนนสายเล็ก กลิ่นขนมปังจากร้านเบเกอรี่ใกล้ ๆ ลอยมาแตะจมูก แต่จู่ ๆ เธอก็อดนึกถึงรสกาแฟจากร้านเมื่อวานไม่ได้
ไม่นานนัก เธอก็ผลักประตูร้าน "บ้านนที" อีกครั้ง
เสียงกระดิ่ง กริ๊งงง ดังขึ้นเหมือนเมื่อวาน
นทีเงยหน้าขึ้นจากเครื่องชงกาแฟ ดวงตานิ่งสงบเช่นเดิม แต่คราวนี้แววตาไม่ได้แข็งขรึมเหมือนครั้งแรก เขาพยักหน้าเล็กน้อยแทนการทักทาย
"ลาเต้เหมือนเดิมไหมครับ" เขาถามเรียบ ๆ
ขวัญข้าวหัวเราะเบา ๆ "จำได้ด้วยเหรอคะ"
"จำไม่ยากหรอกครับ ลูกค้าคนใหม่ที่เข้ามานั่งอ่านหนังสือเงียบ ๆ ทั้งบ่าย ไม่ได้เจอบ่อยนัก"
คำพูดนั้นทำให้หัวใจเธอเต้นแปลก ๆ เธอไม่ได้คาดคิดว่าเขาจะสังเกตขนาดนี้
เธอเลือกโต๊ะมุมเดิม หยิบสมุดเล็กออกมาเขียนอะไรบางอย่าง ขณะจิบกาแฟไปด้วย
ช่วงบ่าย ร้านเงียบจนมีเพียงเสียงเครื่องชงกาแฟกับเสียงพลิกหน้าหนังสือ นทีเผลอมองไปทางเธอบ่อยครั้ง เห็นเธอขมวดคิ้วบ้าง ยิ้มบางบ้างกับสิ่งที่เขียน จนเผลอยกมุมปากขึ้นอย่างไม่รู้ตัว
ไม่นาน เพื่อนสนิทของนทีชื่อ "ภาคิน" ก็เดินเข้ามา
"โอ้โห ร้านเงียบเชียว วันนี้มีนางฟ้ามานั่งอยู่เหรอ" เขาแกล้งพูดเสียงดังจนขวัญข้าวเงยหน้าขึ้นมองด้วยความเขิน
นทีขมวดคิ้ว "พูดมาก ไปนั่งรอ"
ภาคินหัวเราะ ก่อนหันไปยิ้มให้ขวัญข้าว "ผมเพื่อนเจ้าของร้านครับ เห็นนั่งอยู่นี่สองวันติด ระวังนะครับ เดี๋ยวติดกาแฟร้านนี้จนไปไหนไม่รอด"
ขวัญข้าวหัวเราะเบา ๆ "บางทีอาจจะติดทั้งกาแฟ ทั้งร้านเลยก็ได้นะคะ"
ประโยคนั้นทำเอานทีที่ยืนอยู่หลังบาร์มือชะงักไปเล็กน้อย เขาไม่ได้เงยหน้ามอง แต่หัวใจกลับอุ่นขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
เมื่อเธอกลับในเย็นวันนั้น นทีก็ยังคงทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ในใจกลับเฝ้าคิดถึงรอยยิ้มที่เธอทิ้งไว้ในร้านเล็ก ๆ แห่งนี้
ตอนที่ 3 : คุณยายมาลีและความอบอุ่นของเมืองเล็ก
ยามเย็น แสงแดดสีส้มสาดส่องลงบนถนนสายเล็ก ๆ บ้านไม้เก่าหลังหนึ่งตั้งอยู่ริมทาง มีสวนเล็ก ๆ ที่เต็มไปด้วยดอกบานไม่รู้โรยและกุหลาบสีชมพูอ่อน
"หนูขวัญใช่ไหมจ๊ะ"
เสียงอบอุ่นดังขึ้นเมื่อหญิงชราร่างท้วม ใบหน้ามีรอยย่นตามวัย แต่แววตาเต็มไปด้วยความเมตตาเดินออกมาต้อนรับ
"ค่ะ ยายมาลีใช่ไหมคะ" ขวัญข้าวยกมือไหว้อย่างนอบน้อม
"ใช่จ้ะ บ้านนี้ต่อไปก็เป็นของหนูแล้วนะ อยู่ได้ตามสบายเลย อยากได้อะไรก็บอกยาย"
บ้านไม้สองชั้นที่ยายมาลีปล่อยให้เช่าเรียบง่ายแต่สะอาดสะอ้าน กลิ่นไม้เก่า ๆ ผสมกลิ่นดอกไม้จากสวนทำให้เธอรู้สึกเหมือนกลับไปบ้านต่างจังหวัดสมัยเด็ก
คืนนั้น ขวัญข้าวช่วยคุณยายรดน้ำต้นไม้หน้าบ้าน
"หนูย้ายมาจากกรุงเทพฯ เหรอ เมืองนู้นวุ่นวายน่าดู ถึงได้มาอยู่ที่นี่สินะ"
ขวัญข้าวยิ้มบาง "ค่ะ… หนูแค่อยากหาที่เงียบ ๆ ให้ตัวเองสักพัก"
คุณยายหัวเราะเบา ๆ "ดีแล้วล่ะ ที่นี่คนไม่เยอะ แต่ทุกคนรู้จักกันหมด อยู่ไปนาน ๆ จะรู้ว่ามันอบอุ่นกว่าที่คิด"
เธอฟังแล้วใจอุ่นขึ้นอย่างประหลาด — เหมือนเธอเลือกไม่ผิด
---
วันถัดมา หลังเลิกงานที่โรงเรียน ขวัญข้าวก็เดินไปที่ร้าน "บ้านนที" อีกครั้ง
นทีอยู่หลังบาร์เหมือนเคย สีหน้าเรียบ แต่ดวงตาดูอ่อนโยนกว่าเดิมเมื่อเห็นเธอเดินเข้ามา
คุณยายมาลีที่เดินผ่านร้านบังเอิญเห็นพอดี แอบยิ้มแล้วพูดกับแม่ค้าข้างทาง
"ดูท่าจะเข้ากันได้ดีนะ สองคนนั้น"
---
ในร้าน ขวัญข้าวนั่งลงตรงมุมเดิม
"ลาเต้เหมือนเดิมไหมครับ" นทีเอ่ยถาม
"ค่ะ… แต่วันนี้อยากได้ขนมด้วย มีอะไรแนะนำไหมคะ"
เขาชะงักเล็กน้อย ก่อนยกเค้กส้มที่อบสดใหม่วางลงตรงหน้า "ลองอันนี้ครับ"
"ขอบคุณค่ะ"
เธอชิมแล้วเงยหน้าขึ้นยิ้ม "อร่อยมากเลยค่ะ คุณนทีทำเองเหรอคะ"
"ครับ" เขาตอบสั้น ๆ แต่ใบหน้าดูเหมือนจะมีแววภูมิใจ
บรรยากาศในร้านเงียบสงบ มีเพียงเสียงเพลงคลอเบา ๆ และกลิ่นหอมหวานของกาแฟกับเค้กส้ม
สำหรับขวัญข้าว เมืองเล็กแห่งนี้เริ่มไม่ใช่แค่ที่พักใจชั่วคราวอีกต่อไป