İçimdeki ağırlığı söküp atmak istiyordum. Nasıl yapacağımı bilemeden hayatım ellerimden akıp gidiyordu sanki. Zaman asla durmadan akan bir nehir ve ben artık durdurmaya çalışmak değil, akıntıya kapılmak istiyordum.
Amaçsızca alınmış kararlarla doluydu hayatım. Birini tanımış, sevmiş ve onunla evlenmiştim. Yıllar geçmiş ve her şeyimle güvendiğim adama hayatımı teslim etmiştim. Mutlu giden bir evliliğim vardı. Huzurla dolu Şen kahkahalar atılan birev değil ama olması gerektiği gibiydi. Zaten başıma gelen her şey olması gerektiği gibi olduğu için geldi.
Maddi sıkıntılar içindeydik ama sebebini bilmiyordum. Sürekli çalışıyor para kazanıyordum ama bir türlü bitmeyen borçlar vardı ve asla ödenmiyordu. Sorgulamadan hayatınızı birine teslim ediyorsanız çok da fazla soru soramıyorsunuz.
O gün eşim işe gidiyorum diyerek evden çıkmış işten çıkma saati gelmiş olmasına rağmen hala ortada yoktu. Bir anda kapı o kadar şiddetli çalındı ki korkarak kapıya koştum. Karşımda orta yaşlı, esmer, uzun boylu bir adam vardı.
"İhbar süresinin üzerinden bir hafta geçti. Neden hala evindesiniz?"
Ne diyeceğimi bilemedim. Evden mi atılıyorduk.
"Ne süresi beyfendi? Ne oluyor "
"Üç aydır kirayı ödemiyorsunuz. Çıkın artık evimden. Yeter artık!"
Kira ödenmemiş, ev sahibi kapıya dayanmış ve hemen evi boşaltmamızı istiyordu. Hemen eşimi aradım lakin telefonu kapalıydı. Beyfendiden bir kaç gün daha müsade etmesini istedim ama yarına kadar evden çıkmamızı isteyerek gitti. Eşimden başka arayabileceğim kimsem yoktu. Annem babam kim bilmiyorum. Bir gece yetimhaneye bırakılmış bir çocuktum. Kardeşim zaten yok. Yetimhanede büyümüştüm ve pek arkadaş canlısı da olamıyordum. O gece eşim eve gelmedi. Ertesi gün sabah kapıya bırakılmış bir mektup vardı. Mektupta artık yapamayacağını, boşanma evraklarını posta ile yollayacağını ve onu bulamayacağım kadar uzakta olduğunu söylüyordu.
O an ağlamam gerekiyordu belki, bağırıp çağırıp evi yıkmak ama hiç bir şey yapamadan öylece kalakaldım. Şimdi ne yapmalıydım?