"SEN OYUNLARI SEVERSİN, BENSE OYUNCULARI."
Unutamıyorum. Her tamam bitti dediğimde yine kalbime bir bıçak saplanıyordu, ağlama hissi bütün bedenime yayılıyordu. Herkes geçecek demesine rağmen biliyordum ki bu acı yıllarca devamlılığını sürdürecek. Belki de en başından umursamamalıydım. Çünkü o zamanlar içimde yanan kor ateş bir kıvılcımdan ibaretti, böylece söndürmesi daha kolay olurdu. Aşk işte gözünü kör etmeye zorlayan.
Çıktığım bu yolculukta ya kazanan taraf olacaktım ya da kaybedecek olan. Ama iki tarafta da olabileceğimi hiç düşünmemiştim.
Juilet hiçbir zaman yorumlamış mı, bıkmamış mı Romeo'nun olmaktan? Hiç aşka olan umudunu yitirmemiş mi? Veya vazgeçmeyi denememiş mi? Bunların cevabını bilemeyiz. Çünkü Romeo'dan başka kimseye güvenmedi ve de bir yere yazmadı gerçekten ne hissettiğini. Gerçi insanlar umursar mıydı bilmek istediklerinin dışındaki gerçekleri, umurlarında olur muydu aşkın pürüzleri? Size kendi hikayemi anlatmak istiyorum. Lütfen görmek veya duymak istediklerinizi değil, gerçeklere kulak asın.