(Azra'nın Anlatımı)
Sabah uyandığımda kalbim hâlâ geceyi yaşıyordu. Ellerimde o hayali sıcaklık vardı, sanki parmak uçlarım gerçekten birine değmiş gibi. Aynaya baktım, gözlerimin içinde yabancı bir parıltı gördüm. Bu ben miydim? Yoksa içime çoktan onun gölgesi mi düşmüştü?
Artık emin olduğum bir şey vardı:
Ben sadece rüyalarla yetinemezdim.
Bütün gün kafamın içinde aynı cümle yankılandı: "Onu bulmam gerek."
Üniversiteye gittiğimde derslere odaklanmaya çalıştım. Ama zihnim hep başkaydı. Kalabalığın içinde adımlarımı dinledim. Belki… belki gerçekten beni izliyordu. Belki çok yakınımdaydı. Her köşe başında, her gölgede onu aramaya başladım.
Arkadaşlarım yine fark etti.
"Azra, ne oldu sana? Son günlerde hiç bizimle değilsin."
Gülümsedim ama o gülümsemenin ardında fırtına vardı. Çünkü onlara söyleyemezdim: Ben birini arıyordum, ama onun adını bile bilmiyordum.
Kütüphanede defterime not alıyormuş gibi yaptım. Oysa yazdığım tek şey onunla ilgiliydi:
"Siluet. Gözler. Gölgeler. Gel. Yaklaş."
Kalbim hızla çarpıyordu. Artık biliyordum: Bu sadece bir rüya değil. O gerçekten vardı. Bir yerlerde. Ve bana gelmem için beklemiyordu artık… belki de ben ondan önce adım atmalıydım.
Akşamüstü kampüs bahçesinde yürürken birden arkamdan rüzgâr esti. İncecik bir fısıltı duydum. Kendi kendime durdum. "Azra…" dedi sanki. Adımı söylediğini hissettim. Kalbim ağzıma geldi. Arkama döndüm, kimse yoktu. Ama içimde bir şey çığlık atıyordu: Yakın. Çok yakın.
O gece yatağa uzandığımda gözlerimi kapatmak için sabırsızlandım. Ama bu kez farklıydı. Artık sadece rüyaya sığınan bir kız değildim. İçimde kararlı bir ses vardı:
"Onu bulacağım. Gerçekte de."
Ve ilk kez, rüyaya girmeden önce fısıldadım:
"Beni bekleme. Bu kez ben seni bulacağım."
---