Lia's POV
Kung sinabi mo sa akin tatlong buwan na ang nakalipas na babalik ako sa Pilipinas—na pawis na pawis sa school uniform habang iniiwasan ang mga tricycle—baka natawa lang ako at inalok ka ng Earl Grey.
Pero heto ako ngayon.
Umulan na agad nung lumapag ako, at parang hindi na ito tumigil. May kung anong poetic sa ulan, parang alam ng langit na hindi pa ako handang bumalik. Para bang umiiyak sila para sa akin.
Dito ako dati nakatira. Dito ako ipinanganak.
Pero dumating ang London. Malamig na hangin, mahigpit na uniform, magagalang na usapan, at accent na parang kumakapit sa balat mo.
At ngayon? Nandito ulit ako. Parang dayuhan sa sariling bayan.
Isang katok ang bumasag sa katahimikan ng kwarto ko—at pati tulog ko.
Bumangon ako nang mabigat, sabog ang buhok, at parang may ulap sa utak. Binuksan ko ang pinto, pinipilit kong imulat ang mata ko sa pigura sa hallway.
Si Mom. "Good morning, Lia."
"Good morning, Mom," bati ko habang pilit ginigising ang sarili.
"Come down, breakfast is ready," sabi niya. ""And today is the first day of your new school. It won't be good if you went late."
"Okay, Mom," sagot ko, sabay tango.
"Bilisan mo. Lahat kami naghihintay." Umalis na siya.
Sinara ko ang pinto, dumiretso sa banyo, nag-ayos, at lumabas ng kwarto.
Paglabas ko, sabay din si Kalix—kuya ko—lumabas ng kanya.
Yung hoodie niya mukhang natalo sa away laban sa hangin, at yung buhok niya? Parang tragic poem tungkol sa mga taong natulog nang di nagpapatuyo ng buhok.
"Good morning, Kalix," bati ko.
"Sana hindi ikaw yung una kong makita ngayong umaga," reklamo niya.
Ah, oo. Sibling love. Walang filter. May konting asim.
"Okay ba tulog mo kagabi?" tanong ko, paasar.
Tahimik siya. Classic Kalix. Silent treatment mode: activated.
Naglakad na siya pababa ng hagdan.
"Gusto mong sumama o maiwan ka diyan?" sabi niya, hindi man lang lumingon.
Walang paanyaya. Lakad lang.
Tumakbo ako para makahabol.
Pagdating namin sa dining room,
Nandoon na sina Mom, Dad, Aunt Jean, at pinsan naming si David.
Umupo si Kalix sa tabi ni kuya David. Ako naman sa tapat niya.
Inihain ng mga maid ang almusal—mainit na pandesal, itlog, at amoy ng garlic rice na parang yakap ng umaga.
Tahimik ang breakfast. Parang giyera ng tinginan.
"Umuulan pa rin," sabi ni Mom. "Paano kayong makakapasok sa school? Hindi makakarating ang driver n'yo dahil sa ulan."
"Magda-drive kami," sabay naming sagot ni Kalix.
That was the first thing we agreed on all morning.
Pero hindi pa rin kumbinsido si Mom.
"Hindi. Maulan sa labas. Baka madulas ang kalsada. Delikado," sabi niya, may halong kaba.
Nagtinginan kami ni Kalix kay Dad. Pagkatingin namin, tumango lang siya—simple pero comforting.
"Sara," sabi ni Dad, kalmado pero firm, "malalaki na sila. Hayaan mo silang magmaneho."
"Pero umuulan—" simula ni Mom.
"Walang mangyayaring masama. Anak natin sila," tugon ni Dad.
Napabuntong-hininga si Mom. "Fine."
Hindi pa namin alam noon, pero ang umagang maulan na 'yon ang katahimikan bago ang bagyong mas maingay pa sa kulog—ang high school.