*Ulysses Shane Verrer POV*
One sunny day, I was with my friends when the world changed. It was a reunion with only the six of us. Escaping reality and laughing happily, until a fog enveloped the city.
Oddly, we saw the blue fog coming from the ocean before it fully restricted our vision. When hell came to us the first thing that I did was to call home.
But no one answered which made me worried.
The people around us started panicking, shouting and crying for help, and started running to the exit.
I don't understand that time why were we so panicked but I didn't have any time to think
about it because my friends were also getting ready to leave when I stopped them.
"Guys! Wag tayong sumabay sa kanila!" I shouted blocking their way.
"Ano bang problema!?" Sigaw pabalik
ni Kate habang halata na nag papanick na rin siya.
In times like this kailangan na kalmado lang
kami para walang masaktan, no use kung magpapanick kami tulad ng iba.
Tinuro ko ang bintana at sinenyasan silang sumilip sa labas. Nagtataka man ay tumingin pa rin sila.
Nasa 8th floor kami kaya hindi masyadong makita ang nangyayari sa labas samahan mo pa ng hamog na kulay blue, pero ako kitang kita ko.
Dahil sa panick ay nagkaroon na ng stampede at maraming nasasaktan.
Swerte nalang namin dahil konti lang ang tao dito sa pinakataas at hindi nagkaroon
ng stampede dahil maayos ang pag responde ng mga personel.
Nagkatinginan kami ng mga kaibigan ko at sinenyasan ko ulit silang sumunod sa akin.
Hindi ko alam kung anong sumapi sa
utak ko at ginagawa ko toh' pero sinunod ko ang instinct ko.
We walked for a past a few doors bago kami maka punta sa last door.
Binuksan ko yung pintuan and pumasok kami sa isang kwarto na pang VIP, tumingin-tingin ako sa paligid at nang masiguro kong walang tao sa loob ay ni lock ko ang pinto.
I looked at the window and I can't help my eyes from widening.
The scene outside feels awfully familiar.
The blue fog, the stampede, our panick and this room.
Another shock overwhelmed me when I remembered. Ito ang pinaka unang panaginip ko.
Those dreams made me suffer, for more than five years!
The first dream I had was from five years ago kaya ngayon ko lang ito naalala.
Palagi akong nanaginip.
Dreams that are oddly life-like, kaya pag ka gising ko I'm always confused of my surroundings.
Those dreams also lasted for a whole night kaya feeling ko nandun talaga ako.
After the first time this dream appeared hindi ko na ulit napanaginipan toh' kaya nakalimutan ko na as time passed at
dahil sa maraming panaginip pa ang sumunod dun.
The dreams were always clear, a few hours after I slept but it became vague after a while since the dreams were different everytime.
Napansin ko rin na chronological order yung mga pangyayari, although di ko marinig yung mga dialogues and surrounding, dahil sa mga attitude and patterns ng mga tao na nasa panaginip ko I knew.
It also became a habit na I sulat lahat ng mga naalala ko about sa dream after I wake up, I don't know why pero after a while hinayaan ko nalang.
Tahimik lang akong nakamasid sa mga
nangyayari sa labas, inaalala lahat ng nangyari sa panaginip na yun.
Mukhang naguluhan din ang mga kasama ko sa ginagawa ko dahil nag protesta si Aireen "Ano namang gagawin natin dito? Baka mapagalitan tayo ng may ari ng kwarto pag bumalik siya" nag aalalang sabi niya.
"Oo nga Shaine, baka matanggal si tito pag nahuli tay-! " natigil sa pagsasalita si Suichi ng bigla nalang siyang nawalan ng malay.
Napansin kong nagpanick ang mga kasama ko bago kami unti unting nawalan ng
malay at isa isang bumagsak sa sahig.
☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆
Hinihingal na nagising ako dahil sa masamang panaginip. Isang panaginip na lagi akong binubulahaw.
Tumingin ako sa paligid at napansing nagigising na rin si Grace, duon bumalik sa
akin ang lahat ng nang yari kanina, the blue fog, yung stampede sa labas, yung pag pasok namin sa isang VIP room at nung mawalan kami ng malay.
Mukhang naguguluhan rin si Grace dahil
nakakunot ang nuo niya. Tumayo ako at sabay naming ginising ang mga kaibigan namin. Walang nagsasalita sa amin dahil inaayos pa namin ang utak namin.
First of all bakit kami nawalan ng.malay? Bakit parang ang excessive ng response ng mga tao at ano ng blue fog nayon? Saan
yon nanggaling?
Ang unang nagsalita sa amin ay si Xavier "you know what, labas na tayo. Baka may makakita sa atin dito, kawawa naman yung tito ni Suichi" sabi niya at nag sitanguhan nalang ang mga kaibigan ko.
Napakunot ang nuo ko. May mali. Feeling ko parang may mali, natatakot ako, kinakabahan. Tinignan ko ang mga kaibigan ko at halatang pareho sila ng nararamdaman.
Pati si Xavier na hawak ang lock ng pinto ay napatigil. Akward siyang tumawa " hehehe bakit kaya ako pinapawisan? Baka sira ang aircon noh', Kate?" Tanong niya kay Kate na nasa likod niya lang.
Mukhang nagpanick na silla dahil sumigaw na si Suichi. "Buksan mo nalang yan bilis!
Baka maabutan tayo ng ibang tao dito!" Sigaw niya kay Xavier. Tahimik lang ako sa likod nilang lahat, dahil malapit ako sa kama bumagsak.
Nagtalo na silang dalawa, sina Kate, Grace at Aireen ay tahimik lang na naka upo na sa sahig. Napatingin ako sa labas ng bintana at naramdaman kong tumigil ang ikot ng mundo.
Sa labas, no sa baba, yung mga tao, parang mas magulo pa sila kaysa kanina pero kung titignan mong mabut- "kyaaahhhh!!" Tili ni Aireen kaya napatigil sa pag aaway yung dalawa at napatingin ako sa kanya.
Tsaka ko lang napansin na katabi ko
na pala siya at nakatingin rin siya sa labas. Sumunod yung iba at lahat sila ay napatili at lalong nagpanick. Napansin kong tumakbo si Xavier sa pinto " damn Kailangan na nating lumabas dito!"
Sigaw niya habang tinatry tanggalin ang lock ng pinto " stopp!!" Sigaw ko na nagpatigil sa
kanilang lahat. Nakatingin pa rin ako sa nangyayari sa labas " anong gagawin mo pag lumabas ka?" Tanong ko sa kanya.
"Ma-maghahanap tayo ng tulong, ta- tapos maghahanap tayo ng safe na lugar tama! Tapos hahanapin natin yung mga magulang natin! Pati ung mga kapatid natin!" Sigaw niya na parang kinukumbinsi ang sarili niya.
" tapos?" Tanong ko, at parang natigilan siya.
" sinong hahanapan niyo ng tulong? Yung mga pulis?"
"Syempre" sagot ni Suichi na parang
common knowledge lang yon kaya napa ngisi ako. Tinuro ko yung pulis sa labas na nag stand out at tinignan nila yung tinuturo ko. Nanlalaki ang mga mata nila na tumingin sa akin.
" pano tayo tutulungan ng mga pulis nayan kung hindi nga nila maligtas ang sarili nila?" Tanong ko.
Napaupo nalang ang iba habang umiiyak, si Xavier naman ay halatang nagpipigil. May ilang patak ng luha ang tumulo mula sa mata ko. Ang mga tao, nagpapatayan sila.
No, more like nagkakainan sila. The world became upside down in a blink of an eye because of a blue fog, no one knew where it
came from and what exactly it did to people, pero one thing's for sure.
What's hapening today, what we're seeing right now, is the exact same thing na lagi kong napapaginipan.